We zijn met ‘vrienden’ op vakantie. Een weekend aan de kust met kennissen van mijn partner, motorvrienden. Het favoriete en bijna non-stop gespreksonderwerp is: motoren. Nu houd ik ook wel van deze gemotoriseerde tweewielers alleen heb ik zeker ook andere interesses.

We zijn dus samen, een groep bekenden en toch ook een beetje onbekend. Gisteren zijn we aangekomen. In een groot afgelegen landhuis omringt met cottages verblijven we. Met zicht op zee. Indrukwekkend. Op de achtergrond ruist de zee. Hier zou zo een Agatha Christie of ander moordverhaal kunnen al spelen.

Vanochtend bij het ontbijt voelde ik het voor het eerst. Of liever gezegd weer, want bij aankomst merkte ik ook al iets. Er hangt iets vreemds in de lucht. Nee niet de zoute zeelucht, nee het is iets onbeschrijfbaar. Iets onaantastbaar.

Tijdens een coachgesprek gebeurt het ook wel eens. Je hebt contact met je coachee en je beseft direct: hier is iets aan de hand. Woorden zijn soms zelfs niet nodig. Je voelt het gewoon. Energie is een krachtig iets. Als je er voor openstaat, kan het soms overweldigend zijn. De kunst is om steeds te voelen wat van jou is en wat van de ander is.

Bij het afruimen van het ontbijt komt het grote woord eruit: er is ruzie. De relatie van een van de koppels staat onder druk. Stiekem voel ik me opgelucht. Gelukkig het heeft niets met mij te maken. Zodra deze gedachten door mijn hoofd gaan, realiseer ik me dat ik de situatie, het gevoel meteen op mezelf betrek. Door de ongemakkelijke sfeer heb ik het hele ontbijt niets gezegd.

Nieuwsgierig vraag ik me zelf af wat er was gebeurd als ik mijn gevoel direct had benoemd. Dat zou ik namelijk ook bij een coachsessie doen. Tja het weer duidelijk dat ik als coach dapperder ben dan als ‘motorrijdende kennis’.