Er was eens een liefdevolle vrouw, die voor iedereen goed was geweest, had aan het einde van haar leven nog één wens. “Voordat ik dood ga, wil ik graag zien hoe de hel en hoe de hemel er uit zien.” Haar wens werd vervuld…

Ze werd door een engel meegenomen naar een mooie feestzaal. Er stonden lange tafels vol met heerlijk eten en drinken. Aan de tafels zaten mensen ellendig, chagrijnig en hongerig voor zich uit te staren.

‘Waarom gedragen ze zich zo?’ vroeg de vrouw aan de engel.
‘Kijk naar hun armen,’ antwoordde de engel.

Ze keek en zag dat bij eenieder aan de armen lange stokken om te eten bevestigd waren. Tot boven de ellebogen. Hierdoor konden de mensen hun armen niet buigen. Ze konden niets eten of drinken. Elke poging mislukte en de mensen raakten gefrustreerd en ongelukkig.

‘Inderdaad, dit is de hel. Neem me weg van hier.’

De vrouw werd vervolgens naar de hemel gebracht. Opnieuw was er een mooie feestzaal. Er stonden lange tafels met heerlijk eten en drinken. Aan de tafels zaten vrolijke mensen. Ze lachten en zagen er gelukkig uit.

‘Geen stokken aan de armen, veronderstel ik,’ zei de vrouw.

‘Oh, jawel hoor’ zei de engel.
‘Kijk net als in de hel zijn de stokken tot boven de ellebogen bevestigd en kunnen ze hun armen niet buigen…
Maar kijk, hier hebben de mensen geleerd om elkaar te voeden…’