Na een hele lange tijd sta ik weer op de baan. Nou ja…..ik ben aan het oefenen. Golf. Mijn buurvrouw valt me al maanden lastig. Vluchten heeft geen zin, ik moet met de billen bloot.

Natuurlijk heb ik me ingedekt en haar meerdere malen uitvoerig verteld dat het heeel lang geleden is geweest dat ik mijn golfvaardigheidsbewijs heb gehaald. Maar blijkbaar is dat niet wat ze wil horen. Het enige wat ik nu nog kan doen, is haar vriendelijke uitnodiging accepteren.
Allerlei beperkende en vooral niet helpende gedachten vliegen door mijn hoofd. Het enige wat mij nu helpt is actie. Dus boek ik een lesje.

Een typische golfleraar heet me welkom. In half Engels en half Afrikaans legt hij uit dat we starten in ‘de bunker’. Voor niet golfers: dit is een zandbak midden op de baan. De nachtmerrie van elke golfer.. Slik.
De truc is dat het zand de bal omhoog wipt.

“Niet bang zijn voor het zand”, roept mijn leraar. “Gewoon slaan, zo hard je kan. Je kan het!” Ademhaling op orde brengen. “Rustig blijven”. Proefslag. “Heel goed, je swing is prachtig”. Nog maar eens kijken. Wat een zandbak. “Je kan het. Nu is de tijd!”

Veel zand slaan dus – en dat gebeurt. Een grote wolk vol zandkorrels. Het zand vliegt werkelijk alle kanten op. Ik proef het zelfs tussen mijn tanden, maar zie geen bal.

Beginnersgeluk? Natuurtalent? Geen idee, opeens leek ik wel de vrouwelijk Tiger Woods. Misschien nog wel belangrijker: ik had er weer plezier in.
Achteraf denk ik dat de coaching van mijn golfleraar het beste in me naar boven bracht. Zijn aanmoediging en vertrouwen zorgde ervoor dat ik het gewoon deed. Mijn beperkende overtuigingen smolten als sneeuw voor de zon.

Ook onze coachees kunnen heerlijk in hun hoofd blijven zitten. Lekker veilig en comfortabel. Misschien kunnen wij dan zijn zoals mijn buurvrouw, die mij vriendelijk en goedbedoeld en vooral volhardend bleef uitdagen. Of het blinde vertrouwen dat mijn golfleraar in mij had en onvoorwaardelijk geloofde in mijn kunnen.

Nike zei het al in haar slogan en er zijn maar weinig treffendere oneliners: “Just do it!”