Het lukte de zoon van een beroemde professor niet om zich op zijn studie te concentreren. Elke keer wanneer hij in zijn boeken keek, gingen zijn gedachten naar buiten, naar kinderen die aan het spelen waren, naar de zon die door de bomen scheen. En wanneer die gedachten te sterk werden, dan glipte hij stiekem het huis uit om buiten te gaan spelen.

Op een dag liep hij al spelend langs een oud vrouwtje dat op de stoep voor haar huis zat en bezig was met het schuren van een stuk ijzer over een ruwe steen.
“Waar bent u mee bezig?” vroeg de jongen nieuwsgierig.

“Ik maak een naald:, antwoorde de oude vrouw.
De jongen kon absoluut niet begrijpen dat je van zo’n stuk ruw ijzer een mooie dunne naald kon maken.

De oude vrouw zag zijn onbegrip: “Wanneer ik elke dag dit stuk ijzer bewerk, dan wordt het vanzelf een naald. Dag na dag besteed ik een paar uur vol geduld aan deze taak om zo te volbrengen wat ik wil”.

De jongen spoedde zich naar huis om zijn boeken voor de volgende dag in te kijken.