Een waterdrager had twee kruiken aan zijn juk hangen. Een van de kruiken had een barst en verloor veel water. Zo kwam het dat de waterdrager altijd met anderhalve kruik water bij het huis van zijn meester terugkeerde.
Op een dag zei de kruik: “Ik schaam mij. Door mijn lek verlies ik water, waardoor jij harder moet werken en minder loon krijgt”.
De waterdrager lachte en zei: “Als we straks terug gaan let dan goed op jouw kant van de weg. Daar staan nu bloemen in de berm van de zaadjes die ik daar plantte. Omdat jij ze water gaf, kon ik jarenlang prachtige bloemen naar het huis van mijn meester brengen”.