Coaches zijn vaak mensen-mensen. Ze geven, geven, geven. En zijn vaak zo druk bezig met het helpen van hun coachees dat zij te weinig tijd vrij maken voor zichzelf. Laat staan dat ze investeren in hun eigen professionalisering. In deze reeks staan we stil bij een aantal valkuilen van het coachen.

Structuur in plaats van inhoud
Een coach luistert actief naar het verhaal van de coachee. Daarbij gaat het vooral over het achterhalen van de structurele basis van ervaringen en is hij veel minder geïnteresseerd in oppervlakkige details. Het gevaar van coachees die gedetailleerde verhalen spuwen tijdens een coachsessie bestaat uit twee dingen: coachees raken verstrikt in hun eigen web van verhalen en coaches vallen in een valkuil door vergelijkbare ervaringen van zichzelf op te roepen. “Wat vreselijk. Ik herinner me dat ik dat ook een keer heb meegemaakt”. En zo word je als coach onderdeel van het probleem van je coachee.

Professionele afstand bewaren
Heb je weleens gehuild om een verdrietig verhaal, omdat je je identificeerde met een van de personages? Alleen op de bank gaan zitten huilen om een sentimentele film is één ding..
Associatie is het vermogen je echt in het moment in een ervaring in te leven en het opnieuw te beleven alsof het op dit moment gebeurt.

Stel je voor.. je hebt een houten plankje vast met daarop een overtuiging waar je vanaf wilt, je hoort de muziek en voelt de energie, je schreeuwt: ik wil het, ik kan het en ik ga ervoor. En dan sla je met je hand het plankje in tweeën. Je voelt het op dat moment en je kunt op elk moment die herinnering oproepen.

Dissociatie is het vermogen jezelf los van de ervaring te kunnen zien als een onpartijdige toeschouwer. Het vermogen jezelf te dissociëren van emotionele ervaringen voorkomt bijvoorbeeld dat je (mee) huilt, terwijl je kalm en professioneel wilt overkomen.

Als coach moet je beide kunnen: je moet in en uit situaties kunnen stappen en je coachees aanmoedigen en leren hetzelfde te doen. Je moet je kunnen inleven in de ervaringen van je coachees om te begrijpen wat ze meemaken en coachen vereist ook dat je professionele afstand bewaart en objectief blijft.

Praatgraag
Soms tref je een coachee die het nog niet zo makkelijk vindt om iets te vertellen. Misschien zijn het zenuwen en misschien is het aangeleerd gedrag. Hoe dan ook jij als coach wordt verleid om te gaan trekken. Bijvoorbeeld door veel (teveel) vragen te stellen. Durf stil te zijn. Juist in de stilte komen er antwoorden.

Invullen
Als je al een tijdje meeloopt, denk je soms dat je het wel kent. Je weet al voordat je coachee alles heeft verteld wat er aan de hand is. Je hebt het immers al vaker bij de hand gehad. Misschien herken je jezelf in je coachee. Herkenbaar? Luister goed naar je alarmbellen. Dit is het moment om het te doorbreken. Misschien lukt het je om gewoon tijdens het gesprek door te pakken en van houding te veranderen of misschien is het prettiger om een break te nemen. Pak koffie (of thee) zodat je de setting verandert en jezelf kunt herijken. Even weer bij jezelf komen en beseffen wat je rol is.
Een mooi ezelsbruggetje in deze is: NIVEA of ANNA:
Niet Invullen Voor Een Ander of Altijd Navragen Nooit Aannemen

Stokpaardjes
Coaches zijn net mensen. En ja mensen hebben zo hun eigen eigenaardigheden. Ons iets niets vreemd. Tijdens de coaching kunnen oude patronen oppoppen. Het is goed om daar bewust van te zijn. Daag jezelf uit om steeds weer te vernieuwen, dus gebruik niet altijd dezelfde techniek of interventie. Stem af op je coachee en bepaal dan je volgende stap in plaats van onbewust steeds dezelfde interventie te doen. Het grote voordeel van het uitdagen van jezelf is dat je creatief wordt/blijft. Door jezelf te ontwikkelen, groei je en roest je niet vast. Ook blijf je daardoor scherper.