Ken je dat, je staat voor een keuze. Een grote. Je hebt er slapeloze nachten van en een raar gevoel in je buik.

In Zuid-Frankrijk zijn enige tijd geleden weer wolven in de vrije natuur uitgezet. Tot grote ergernis van de boeren, want die wolven eten zo nu en dan hun schapen op. Daarom hebben ze de jacht op de wolven geopend, en regelmatig wordt er een afgeschoten wolf demonstratief aan de deur van de lokale burgemeester gespijkerd. Niet zelden is de afgeschoten wolf een moederwolf. Haar welpen zijn voortaan wees.

Heb je weleens een hongerige wolvenwelp horen huilen? Hun kreten van verdriet en honger dragen kilometers ver. Natuurbeschermers proberen de welpen te redden door ze met de fles bij te voeden, maar die weigerden ze vaak. Hebben ze de fles met Nutricia-melk eenmaal geweigerd dan blijven ze weigeren, dat zit zo in hun karakter. Uiteindelijk sterven ze.

De oplossing werd na enige tijd gevonden: laat de welpen drie dagen huilen, ook al gaat dat door merg en been. Na drie dagen zijn ze zo uitgehongerd dat ze de melkfles wel accepteren. Hebben ze die eenmaal geaccepteerd, dan blijven ze flesvoeding nemen. De welpjes blijven nu leven.

De moraal van het verhaal: no pain, no change. Kom niet te snel met een oplossing. Als je eerst de pijn echt laat voelen, accepteren mensen je oplossing gemakkelijker. En echte veranderingen doen pijn